Wil je definitief uit het stotteren dan zijn de volgende thema’s van toepassing:

• Je hebt een directe motivatie om beter te spreken en gaat zelf aan het werk. Jij beslist hoe kort de weg uit het stotteren is.
• Je bent zelf verantwoordelijk voor je stotteren.
• Met stotteren loop je weg van een gesprek, van letters en woorden, van inhoud en van mensen.
• Zowel de therapeut als de cliënt horen het motief voor therapie te kennen.
• In een spreektechniek vind je een tijdelijk hulpmiddel. Met een spreektechniek krijg je geen vat op het stotteren.
• Een spreektechniek gebruiken is even onnatuurlijk als stotteren.
• Met stotteren schep je verwarring bij mensen.
• Het doel van spreken is begrip, een goede verstandhouding, vriendschap.
• Leren in de ervaring: in een gemeenschappelijke ervaring krijgen woorden hun eigenlijke betekenis.
• Het dagelijks leven is nodig om je gedachten en handelingen te kennen.
• Voel je wat je doet dan kun je niet stotteren. De juiste ervaringen en oefeningen zorgen ervoor dat je gaat voelen wat je doet. Angst verdwijnt met een dienstbare levenswijze.
• Stotter je, dan lever je je strijd onder de oppervlakte.
• Er is geen reden om te blijven stotteren.
• Mensen worden menselijk als ze vrij ideeën uitwisselen met anderen.

The patient must be guided away from himself, toward productivity for others; he must be educated toward social interest; he must be led from his seclusion from the world, back to existence; he must be brought to the only correct insight, that he is important for the community as anyone else; he must get to feel at home on this earth. (Alfred Adler 1928)