Een goede behandeling van jonge kinderen bestaat uit supervisie van de ouders en de leerkracht. Een goede behandeling is alleen zichtbaar voor de volwassenen, niet voor het kind.
•    de klas is de plek waar het stotteren wordt gestopt
•    de ouders zijn emotioneel betrokken bij het stotteren, onbewust belemmeren ze het goede spreken
•    de leerkracht is de aangewezen persoon het kind te observeren
•    de therapeut leert de leerkracht de handelwijze te zien van het kind
•    in de klas werkt het kind aan zijn taak, het stotteren krijgt geen aandacht
•    richten we de aandacht van het kind op haar spreekwijze dan roept dit stotteren op
•    stotteren is voor de therapeut geen onderwerp van gesprek met het kind, de leerkracht en de ouders werken hier aan mee
•    iedere keer dat het kind stottert, leert hij beter stotteren
•    het is niet waar dat een kind geen last heeft van stotteren
•    de klas die ‘normaal’ reageert, accepteert dat het kind stottert, de leerkracht en de klasgenoten staan toe dat hij beter leert stotteren
•    wanneer het gevoel van onvermogen wordt weggenomen, houdt het stotteren op
•    een kind dat in haar taak onvermogen beleeft en tegenzin, leert niet
•    de leerkracht biedt de taak zo aan dat het kind in de ervaring leert
•    onder leiding van de leerkracht wordt een gebeurtenis in de klas een interessante ervaring